1664 – Dien geen die welck // sijns moeders melck Niet suygen wou

Nicolaas van Tolentijn die de Heilige Sint Nicolaas van Myra navolgt

Sinte Nicolaus Tolentinas, Confessoor, Meerschalck voor Koortsige, ende andere Siecke Lieden. 10. September.

Stem:
Vrouw voedster van mijn jeughd. Ofte:
Is ’t saecke dat ghy nu. Siet fol: 64.

WIl op nu witte Swaen,
En geeft my uwe schachten;
Want ick van stonden aen
Wil schrijven mijn gedachten:
Ick wil met ’s herts playsier,
En sonderlinge vreughden,
Nu setten op papier,
De wonderlijcke deughden,
Der sonden vlucht // der zielen sucht,
De hayre kleen // de goe gebe’en
Van d’ heyl’gen Nicolaus, die te weten
Wordt Tolentyn geheten.
Der sonden, &c.
2. Dit kind is van sijn jeughd
Tot sijne laetste jaeren,
In alderhande deughd
Soo wonder voort gevaeren,
Dat alle man Hem seyt,
Een wonder Licht te wesen,
Een Licht ter saligheyd,
De menschen op geresen.
Een wonder Licht // ’t welck’ heeft gesticht
Jongh ende oudt // tot onderhoudt,
Of rechte onderhoudingh sonder smetten
Van Godes heyl’ge wetten.
3. Hy (die miraculeus
Sijn Ouders was gegeven)
Nam aen als eene Reus
In ’t deughdelijcke leven.
[p. 356]
Nae dat Hy jaeren ses
End’ een was oudt geworden,
Soo hiel Hy dese les,
En dese strenge orden;
Viermael te weeck // soo duyd’lijck bleeck,
Bedwongh Hy scharp // sijns lichaems harp,
Oft’ stelden na den eysch der rechte reden
Door ’t vasten, sijne leden.
4. Hy volghden nae voorwaer
De Sonne der Prelaten,
Des heyl’ge Kercks Pilaer,
Nic’laum; wien de straten,
En d’ huysen van het rond
Van dese gantsche aerde,
Staegh hebben in den mond,
In achtingh, en in waerde:
Dien geen die welck // sijns moeders melck
Niet suygen wou // die alle vrouw
Was weyg’righ tweemael in de weeck te suygen,
Soo yder kan getuygen.
5. Ick laet nu dit geweld,
En meerder strengigheden,
Met welcke desen Held
Den hemel heeft bestreden.
De Kettingh swijgh ick still’,
De Roejen, en de slagen,
Die met sijn vrye will’
Nic’laus heeft verdragen:
Het droef gesteen // der Overle’en.
Het Vagevier ,, beroept my hier,
En wil dat ick in ’t kort hier stel ’t aenmercken
Sint Nicolai wercken:
6. De wercken segg’ ick van
Nic’laus Tolentinas,
Die met gebe’en, ’t gestan
Der Overleden, by was.
Hy badt, en smeeckten zeer
By nachten, en by dagen
[p. 357]
Ons’ algemeenen Heer,
Dat Hy des droefheyds plagen
Der Overle’en ,, en hun geween,
En grooten rou // verdrijven wou.
Dus brocht hun Nicolaus uyt het branden,
Tot ’s hemels koele Landen.
7. O Nicolae! bidt,
Bidt noch voor d’ arme zielen,
Die om des hemels wit
Te krijgen, om U krielen;
Sy roepen noch door my
Tot U, ach! wil ons helpen,
Maeck ons van d’ hitte vry,
Wil onse droefheyd stelpen.
Verhoort hun woord // ach! help hun voort;
Laet uwe hand // hun uyt den brand
Verlossen, en bevrijden van de pijne
O Heyl’ge Tolentine!
8. Dit is door U geschiet
By uwes levens tijden,
By d’ welcke Ghy ’t verdriet
Verset hebt in verblijden.
’t Verdriet der Overle’en
Is wegh door U genomen;
En niet hun smert alleen,
Maer Ghy quaemt oock vervromen,
Oft’ trouw verblien // de Siecke-Lie’n:
Het krancke volck // O Godes Tolck!
Heeft door u bidden des gesontheyds zegen
Verscheyde reys verkregen.
9. G’ hebt blinde-lien verlicht,
Den vloed des bloeds genesen,
Veel Siecken opgericht
Nu, ende langh voor desen.
De Koorts is wegh gegaen
Door U van meen’ge menschen,
Die kloeck we’er opgestaen,
Staegh U te dienen wenschen.
[p. 358]
O grooten Sant! ,, ‘k heb door uw’ hand
Oock in dit stuck // een groot geluck
In groote Sieckt’ na wonderbaer verlangen,
Met danckbaerheyd ontfangen.
10. O Heyl’ge Tolentyn!
Wien Christus heeft verschenen
Der zielen Medecijn,
Eer Gh’ waert van d’ aerd’ verdwenen:
Die voor uw’ dood niet langh
(Ses Maenden van te vooren)
Der Eng’len blyden zangh
Quamt daeg’lijcks aen te hooren,
Die eeuwigh zijt // met hen verblijdt,
Bevrydt ons toch // van ’t helsch’ bedrogh,
En maeckt dat wy nae dese droeve tyden,
Ons eeuwigh oock verblijden.
Auteur: Swaen, de Willem
Tekstbron:
  1. 1664 – Den singende swaen

Legenden:
  1. Kindheidsverhalen